در اواسط قرن بیستم، با افزایش تعداد خودروها و شتاب شهرنشینی، وقوع تصادفات رانندگی به طور قابل توجهی افزایش یافت. این پدیده نگرانی های گسترده ای را در مورد ایمنی ترافیک در سراسر جهان برانگیخته است و کشورها به نیاز مبرم به توسعه یک سیستم یکپارچه علائم راهنمایی و رانندگی برای کاهش سوء تفاهم ها و تصادفات ناشی از علائم ناسازگار پی برده اند.
امضای کنوانسیون وین در مورد ترافیک جاده ای بین المللی در سال 1968 نقطه عطف مهمی در این تلاش بود. هدف این کنوانسیون تقویت همکاری های بین المللی در ایمنی ترافیک و توسعه قوانین یکپارچه راهنمایی و رانندگی و استانداردهای علائم برای بهبود ایمنی و کارایی استفاده از جاده است. در این زمینه، علامت هشدار مثلثی رسماً به عنوان یک علامت هشدار شناخته شد که نمادی از هشدار خطر احتمالی است. این کنوانسیون تصریح می کند که علامت هشدار مثلث باید دارای حاشیه قرمز و پایه سفید باشد تا دید بالا در محیط های مختلف تضمین شود.
مفهوم طراحی علامت هشدار مثلث بر اساس پاسخ روانشناسی انسان به محرک های بصری است. قرمز معمولاً با هشدارها و خطرات همراه است و شکل تیز مثلث می تواند به سرعت جلب توجه کند. این طراحی تضمین می کند که رانندگان می توانند به سرعت شناسایی و در هنگام مواجهه با شرایط اضطراری واکنش نشان دهند و در نتیجه نرخ تصادف را به طور موثر کاهش می دهد.
جامعه بین المللی نیز تقاضای خود را برای استانداردسازی علائم راهنمایی و رانندگی افزایش می دهد. تحرک ترافیک در حال افزایش است و سفرهای برون مرزی را رایج تر می کند. برای اطمینان از اینکه رانندگان کشورهای مختلف می توانند علائم راهنمایی و رانندگی در جاده های خارجی را بدون مانع درک کنند، استانداردهای یکپارچه علائم هشدار دهنده مثلثی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. از طریق استانداردسازی، رانندگان می توانند به سرعت با جاده های کشورهای مختلف سازگار شوند و در نتیجه ایمنی رانندگی را بهبود بخشند.
